Zanim zacznę opisywać poszczególne zabiegi chciałabym przybliżyć Wam pewne cytaty z dość ciekawego artykułu. Warto się z nim zapoznać, jest dość konkretny (choć chyba trochę stronniczy, ale jak widać, każdy broni swojego – ortopedzi też :)) i dostępny w całości pod adresem: 

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5439309/

– Chirurgia ortopedyczna ma do odegrania kluczową rolę w ogólnym leczeniu osoby z MPD

– Wyniki operacji chirurgicznych mogą być niesamowite i odmienić życie osoby z MPD i jej opiekunów, jeśli są wykonywane skrupulatnie przez wyspecjalizowany zespół chirurgiczny, w odpowiednim wieku, z właściwych wskazań, z zastosowaniem zasad biomechaniki. Warunkiem koniecznmym jest koordynowana przez lekarza, oparta na protokole, intensywna, multidyscyplinarna, instytucjonalna rehabilitacja i długoterminowa obserwacja

– Jednak operacje chirurgiczne mogą być mieczem obosiecznym, jeśli są wykonywane mniej niż optymalnie i bez wspierającego multidyscyplinarnego zespołu medyczno-rehabilitacyjnego, wiedzy i infrastruktury, często prowadzą do znacznego pogorszenia funkcjonowania osoby z MPD, w tym nieodwracalnej utraty wcześniejszej zdolności chodu

– Rodzaje LAD (dysfunkcji dźwigniowych): krótkie ramię dźwigni (biodro koślawe), elastyczne ramię dźwigni (stopa koślawa), ramię dźwigni zaburzone rotacyjnie (zewnętrzna torsja piszczeli), nieprawidłowy punkt obrotu lub ruchu (podwichnięcie lub zwichnięcie biodra) i/lub pozycyjny LAD (chód kuczny)

– Rezultatem LAD jest osłabienie siły mięśniowej i zmniejszenie generacji mocy, z powodu nieprawidłowego kierunku pracy mięśni. LAD staje się istotne klinicznie w wieku około 4 lat w większości przypadków spastycznej diplegii i quadriplegii, a następnie stopniowo pogarsza się wraz ze wzrostem prowadzącym do dalszego nieprawidłowego ustawienia kości oraz niepożądanych kompensacji w chodzie. W niedawnym badaniu kinematyczne wielopoziomowe anomalie rotacyjne zidentyfikowano u 98,4% ze 188 dzieci ze spastyczną diplegią. LAD nie ustępuje samoistnie i można je leczyć jedynie za pomocą chirurgii ortopedycznej na tkankach kostnych, z wyjątkiem łagodnych przypadków, gdy zastosowanie ortotyki może być tymczasową opcją. Ważne jest, aby zrozumieć, że fizjoterapia nie może skutecznie wzmocnić mięśni, dopóki współistniejący LAD nie zostanie skorygowany przez zabieg kostny. Wczesny nawrót przykurczów jest częstym zjawiskiem, jeśli LAD nie jest korygowana jednocześnie z operacją narządu mięśniowo-ścięgnistego (tkanek miękkich)

– Leczenie operacyjne nie może być postrzegane jako „ostatnia deska ratunku” do wypróbowania tylko wtedy, gdy wszystko inne zawiodło lub jako niepowodzenie rehabilitacji. Musi być przewidziane, zaplanowane i przeprowadzone w optymalnym czasie przez chirurga ortopedę z wyszkoleniem specjalizującym się w chirurgii MPD, wspieranym przez multidyscyplinarny zespół i odpowiednie zaplecze

– W ciągu ostatnich dwudziestu lat standardem leczenia stała się korekcja wszystkich utrwalonych deformacji układu mięśniowo-szkieletowego za pomocą wielopoziomowej korekcji deformacji podczas jednej operacji (SEMLS). SEMLS zwiększa prawdopodobieństwo osiągnięcia równowagi w płaszczyźnie strzałkowej i zmniejsza potrzebę powtarzania znieczulenia, zmniejsza liczbę epizodów hospitalizacji („syndrom urodzin” Mercera Ranga) i wymaga tylko jednego dużego okresu rehabilitacji. Jest również bardziej opłacalny niż etapowe zabiegi i prowadzi do mniejszych zakłóceń w edukacji dziecka. Obecnie nie ma udokumentowanych wskazań do zabiegów przeprowadzanych etapowo w MPD

– Cele leczenia dzieci chodzących z porażeniem mózgowym (poziomy I – III GMFCS)

Optymalizacja wydajności chodu (prawidłowa biomechanika), aby zoptymalizować oszczędzanie energii: (a) zachowanie lub poprawa sprawności fizycznej, np. chód na dłuższe dystanse, szybszy chód, zmniejszenie zmęczenia, lepsza stabilność – mniej potknięć i mniej upadków, nadążanie za przyjaciółmi; (b) łagodzenie bólu lub zapobieganie bólowi i zwiększona wytrzymałość; c) zachowanie lub zwiększenie aktywności i uczestnictwa, np. osoba bardziej aktywna fizycznie, większa niezależność, większy udział w zajęciach sportowych / rekreacyjnych

Poprawa wzorca (jakości) chodu: (a) zmniejszenie ilości pomocy do chodzenia; (b) ograniczone użycie ortezy; c) stopy płasko na ziemi; d) stopy skierowane do przodu; (e) zmniejszone zaczepianie stóp o podłoże; (f) Bardziej wyprostowana postawa w staniu i chodzie (kolana mniej ugięte); (g) większa symetria

– Cele leczenia dzieci nie chodzących z porażeniem mózgowym (poziomy IV – V GMFCS)

• Zapobieganie / złagodzenie ból i dyskomfortu
• Łatwość pielęgnacji: ubieranie się, toaleta, kąpiel / higiena; pozycjonowanie: siedzenie i leżenie; transfery i mobilność
• Zachowanie lub poprawa zdrowia
• Poprawa jakość życia

– W MPD mięśnie wielostawowe są częściej przykurczone (np. mięśnie lędźwiowe, proste ud, kulszowo-goleniowe i brzuchate łydki) niż mięśnie jednostawowe. Należy unikać rozluźnienia mięśniowo-ścięgnistego lub wydłużenia mięśni jednostawowych, aby zachować funkcję antygrawitacyjną i stabilność w okresie pooperacyjnym

– Najczęstszym scenariuszem klinicznym jest sytuacja, w której dziecko z porażeniem spastycznym w wieku 4–6 lat chodzi na palcach z przywodzeniem w stawach biodrowych. Zwykłą reakcją wielu chirurgów ortopedów jest wykonanie tenotomii przywodziciela długiego i krótkiego (z neurektomią obturatora lub bez) oraz wydłużenie ścięgien Achillesa w kształcie litery Z – proste zabiegi, które trwają tylko kilka minut, ale konsekwencje funkcjonalne dla dziecka mogą być niszczycielskie i trwałe. Większość dzieci z porażeniem spastycznym ma przykurcze zgięciowe biodra i kolana i chodzi na palcach, aby przesunąć środek ciężkości blisko ciała. Wydłużenie ścięgien przy przykurczach biodra i kolana nieuchronnie prowadzi do niestabilnej deformacji kości piętowej, której nie można skutecznie usztywnić ani uratować chirurgicznie. Poza tym pojawia się i pogarsza chód kuczny. Obecnie jest oczywiste, że to, co w przeszłości nazywano chodem „nożycowym”, w rzeczywistości jest spowodowane spastycznością przyśrodkowych mm kulszowo-goleniowych i zwiększoną antetorsją kości udowej, w większości przypadków. Tenotomia przywodziciela i neurektomia zasłonowa w tej sytuacji często zamienia dziecko chodzące lub chodzące ze wspomaganiem w dziecko nie chodzące, z powodu odnerwienia przywodziciela długiego i krótkiego (ważne mięśnie zginające staw biodrowy i antygrawitacyjne), poza tym wytwarza niedopuszczalny chód na szerokiej podstawie z hiperabdukcją bioder

– Naturalną historią nieleczonej skoliozy u pacjentów z MPD jest powolna progresja od 3 do 10 roku życia, szybka progresja ze skośnym ustawieniem miednicy po przekroczeniu krzywizny powyżej 50° oraz w okresie młodzieńczego skoku wzrostu, trudności z siedzeniem i utrata funkcji kończyn górnych, zwiększone ryzyko odleżyn na guzach kulszowych, urazów kostnych w obrębie miednicy i bólu oraz progresji restrykcyjnej choroby płuc

– Najważniejszą funkcją chirurga ortopedy w leczeniu MPD jest obserwacja rozwoju bioder i zapewnienie, że u żadnego dziecka z MPD nie dojdzie do zwichnięcia stawu biodrowego z powodu opóźnienia w zleceniu RTG stawu biodrowego, jego prawidłowej interpretacji i wczesnej korekcji chirurgicznej, jeśli jest to wskazane. Niestety, wielu radiologów nie zdaje sobie sprawy z parametrów, takich jak RMI i AI, i oceniają podwichnięcie biodra jako „normalne”, na podstawie którego opiekun pacjenta lub personel medyczny / rehabilitacyjny odmawia operacji, co skutkuje zwichnięciem stawu biodrowego, którego można uniknąć. Po włączeniu dziecka do programu obserwacji, za biodra powinien odpowiadać chirurg ortopeda, organizując badania radiologiczne i analizę wyników

– Powszechna praktyka kliniczna wykonywania operacji na tkankach miękkich, np. tenotomii przywodziciela, w młodym wieku ze względu na stosunkowo niewielki wpływ zabiegu na dziecko i jego rodziców / opiekunów nie jest poparta dowodami naukowymi, jeśli celem jest profilaktyka lub leczenie dyslokacji biodra

– Jednostronna operacja biodra i tkanek miękkich powoduje zmianę kierunku zaburzenia typu „podmuch wiatru”, co powoduje zwiększoną migrację stawu biodrowego przeciwległego i należy jej unikać

– Najczęstszą deformacją jest ustawienie końskie. W przypadku znacznych przykurczów mięśnia brzuchatego łydki i / lub płaszczkowatego, jeśli w stopie rozwija się poważny midfoot break lub dziecko nie może dłużej tolerować ortezy, wskazane jest chirurgiczne wydłużenie. Dzieci ze spastycznym MPD i chodem końskim mają dłuższe niż normalnie ścięgna Achillesa i krótsze niż normalne brzuśćce mięśni. Chirurgiczne wydłużenie powinno skupiać się wyłącznie na mięśniu przykurczonym, w diplegii zwykle tylko brzuchatym łydki, z preferowanym uwolnieniem mięśniowo-powięziowym w połowie łydki. W hemiplegii w mięśniu płaszczkowatym także czasami pojawiają się przykurcz i preferowane jest połączone nieco bardziej dystalne uwolnienie połączonych ścięgien. Należy podkreślić, że lepiej jest mieć kilka nawracających przykurczów końskich niż jedną nadmierną korekcję

– Skuteczna kontrola bólu jest niezbędna i umożliwia wczesną mobilizację ruchową i wypis pooperacyjny 

Chirurgia ortopedyczna w Mózgowym Porażeniu Dziecięcym

W leczeniu zmian wtórnych w przebiegu Mózgowego Porażenia Dziecięcego, chirurgia ortopedyczna ma dużo do zaoferowania. Poniżej znajdziecie opisy podstawowych zabiegów w obrębie części kostnych i tkanek miękkich. Sztuką jest taka analiza możliwości i problemów pacjenta, która pozwoli wybrać najlepsze dla niego opcje. Często podczas jednej operacji można zaadresować wiele problemów co pozwala na szybszy powrót do sprawności sprzed operacji oraz daje większe szanse na poprawę w zakresie funkcjonowania pacjenta.

Zabiegi kostne

Niektóre operacje obejmują przecięcie kości, aby poprawić liniowość w obrębie poszczególnych części kończyn dolnych. Prawidłowa liniowość w danej pozycji, pozwala wzmocnić mięśnie, poprawić wzorzec chodu oraz poprawić ergonomiczność chodu.

Osteotomia miednicy

(Salter, Albee, Dega, Pemberton, San Diego, Chiari)

Cel: Zabieg ten koryguje niestabilność stawu biodrowego spowodowaną zbyt płytkim stawem biodrowym (dysplazja panewki). Operacja poprawia pokrycie głowy kości udowej przez panewkę stawu biodrowego.

Opis: Są różne rodzaje osteotomii w obrębie miednicy. Ogólnie mówiąc zabieg polega na przecięciu kość miednicy w obrębie panewki stawu biodrowego, a następnie ponowne ich  ustawienie i korekcję położenia i/lub kształtu panewki. Zazwyczaj wstawiamy nową kość (przeszczepy kostne) w miejsce wyciętego fragmentu kości. Gwoździe lub śruby mogą stanowić wewnętrzne zespolenie. Czasami może być konieczne założenie gipsu dla stabilizacji zewnętrznej lub użycie materaca pozycjonującego.

Proksymalna osteotomia kości udowej

Cel: Zabieg koryguje nieprawidłowy kąt i/lub rotację (zwiększoną antetorsję) kości udowej, która powoduje rotację kolan do wewnątrz. Bez leczenia kości mogą wysunąć się ze stawu (podwichnięcie stawu biodrowego) i może dojść do chodu ze stopami skierowanymi do środka

Opis: Chirurg przecina górną część kości udowej i koryguje jej ułożenie i ustawienie. Metalowe płytki i śruby zabezpieczają przeciętą kość.

Dystalna osteotomia wyprostna kości udowej

Cel: Zabieg ten wykonuje się w przypadku braku pełnego wyprostu kolana (utrwalony przykurcz kolana w pozycji zgięciowej).
Może to powodować zgięciową postawę podczas chodzenia (tzw chód kuczny).

Opis: Chirurg przecina kość udową tuż nad kolanem i usuwa klin kostny, aby umożliwić wyprostowanie kolana. Następnie wprowadza metalową płytkę i śruby, aby utrzymać wyrównanie do momentu zagojenia się kości.

chirurg Dystalizacja rzepki

Cel: Zabieg ten koryguje nieprawidłowe wydłużenie ścięgna rzepki, w wyniku czego pozycja rzepki jest wyższa niż normalnie (rzepka wysoka). Ta nieprawidłowość może utrudniać pełen aktywny wyprost kolana. Chodzenie ze zgięciową postawą (chód kuczny) może prowadzić do bólu kolan i zapalenia stawów.

Opis: Po zakończeniu wzrostu kostnego chirurg może przenieść blok kostny (z przymocowanym ścięgnem rzepkowym) z górnego końca kości piszczelowej do niższego punktu kości piszczelowej. Blok kostny mocuje w nowej pozycji za pomocą metalowych śrub i/lub drutów.

Jeśli kości nie są jeszcze dojrzałe, płytka wzrostu w miejscu połączenia ze ścięgnem rzepki uniemożliwi chirurgowi usunięcie bloku kostnego. W takich przypadkach chirurg przesuwa ścięgno bez usuwania bloku kostnego i mocuje ścięgno do kości za pomocą śrub i/lub drutów. Do mocowania rzepki do kości piszczelowej może używać drutu lub szwu, co zapobiega poluzowaniu się przesuwanego ścięgna.

Osteotomia derotacyjna kości piszczelowej

Cel: Zabieg ten koryguje nieprawidłową rotację goleni (torsja podudzia), która może prowadzić do nadmiernego skrętu stopy do wewnątrz lub na zewnątrz. Skręt uniemożliwia prawidłowe ułożenie (liniowość) stopy i kolana. Ponadto może to zmniejszyć siłę i aktywację mięśni łydek w utrzymaniu wyprostowanej pozycji ciała i podczas odbicia w chodzie.

Opis: Chirurg wykonuje nacięcie z przodu dolnej części nogi, tuż nad kostką. Przecina piszczel i obraca kość, aby skorygować nieprawidłową rotację. Na koniec wprowadza płytkę i śruby, aby utrzymać właściwe ustawienie do momentu zagojenia się kości.

Osteotomia guza piętowego

Cel: Procedura ta pomaga skorygować płaskostopie. Znaczne płaskostopie może wpłynąć na Twoją zdolność stania w pozycji pionowej. Może przyczynić się do chodu kucznego i zmniejszyć siłę odbicia podczas chodu.
Często prowadzi to do rotacji stopy na zewnątrz i może powodować ból.

Opis: Chirurg przecina kość piętową przez nacięcie po zewnętrznej stronie stopy i wprowadza przeszczep kostny, aby poprawić liniowość (pozycję kości względem siebie).

Czasami ścięgno mięśnia strzałkowego krótkiego jest zbyt krótkie, aby umożliwić repozycję stopy z przeszczepem kostnym. W takim przypadku chirurg może wydłużyć ścięgno. Osteotomia piętowa może zostać wykonana w połączeniu z innymi zabiegami, jak np. skrócenie więzadeł w obszarze przyśrodkowego łuku stopy lub wykonanie zespolenia skokowo-łódkowego, osteotomii pierwszej kości śródstopia lub przyśrodkowej osteotomii klinowej.

Zespolenie/artrodeza skokowo-piętowa lub skokowo-łódkowa

Cel: W niektórych przypadkach, mięśnie stopy nie są w stanie utrzymać stabilności stawów stopy. Zespolenie stawu może być jedynym sposobem na utrzymanie właściwego ustawienia stopy i wyeliminowanie niestabilności stawu.

Opis: Chirurg usuwa powierzchnie stawów i wykonuje zespolenie kości. Wprowadza jedną lub dwie śruby, aby utrzymać wyrównanie w miarę gojenia się kości. Ruch górnego stawu skokowego (ruch stopy w górę i w dół) jest zachowany, ale zmniejsza się ruch pronacji i supinacji stopy.

Osteotomia pierwszej kości śródstopia

Cel: Procedura ta koryguje deformację przodostopia poprzez równomierne rozłożenie ciężaru na przodostopiu.

Opis: Po wewnętrznej stronie stopy chirurg wykonuje nacięcie i ustawia pierwszą kość śródstopia (kość w łuku prowadzącym do dużego palca). Wprowadza gwoździe, aby utrzymać wyrównanie do czasu zagojenia się kości.

Osteotomia klinowa przyśrodkowa

Cel: Procedura ta koryguje deformację przodostopia poprzez równomierne rozłożenie ciężaru na przedniej części stopy (przodostopiu).

Opis: Po wewnętrznej stronie stopy, chirurg wykonuje nacięcie i ustawia kość klinową. Może wprowadzić gwoździe lub zszywki, aby utrzymać wyrównanie do czasu wygojenia się kości.

Zespolenie/artrodeza pierwszego stawu śródstopno-paliczkowego (MTP)

Cel: Korekcja palucha koślawego.

Opis: Chirurg usuwa powierzchnie stawowe u podstawy dużego palca u nogi i wykonuje zespolenie kości. Wprowadza śrubę lub gwoździe, aby utrzymać wyrównanie do momentu wygojenia się kości.

Osteotomia kości piętowej według Dwyera

Cel: Procedura ta koryguje sytuację, w której pięta ustawiona jest w taki sposób, że zmusza pacjenta do chodzenia na zewnętrznej krawędzi stopy (szpotawość).

Opis: Chirurg usuwa klin wycięty w kości przez nacięcie po zewnętrznej stronie pięty, a następnie umieszcza kość bezpośrednio pod i w linii z kością piszczelową. Do stabilizacji osteotomii może użyć metalowych zszywek i śrub.

Zabiegi tkanek miękkich

Mięśnie, powięzie i ścięgna nazywane są tkankami miękkimi. Operacje tkanek miękkich korygują zaburzenia równowagi mięśniowej (zrównoważonej pracy różnych grup mięśniowych), które powodują problemy w kończynach dolnych. (Problemy będą się nasilać w miarę wzrostu, jeśli brak tej równowagi nie zostanie skorygowany)

Wydłużanie mięśni lędźwiowych

Cel: Jeśli ścięgno mięśnia lędźwiowego jest skrócone, biodro nie może się całkowicie wyprostować. Będzie to powodowało przodopochylenie miednicy oraz może spowodować pochylanie tułowia w przód lub odginanie do tyłu (zwiększona lordoza lędźwiowa).

Opis: Poprzez nacięcie z przodu od stawu biodrowego, chirurg rozdziela ścięgno, pozwalając na jego wydłużenie przy jednoczesnym pozostawieniu włókien mięśniowych w stanie nienaruszonym. Wydłużenie utrzymuje siłę i zdolność do generowania mocy.

Wydłużenie mięśni przywodzicieli

Cel: Czasami mięśnie przyśrodkowe w pachwinie ograniczają ruch uda na zewnątrz (odwodzenie). Może to powodować kształtowanie się nieprawidłowej panewki oraz chód nożycowy.

Opis: Poprzez małe nacięcie w pachwinie chirurg rozdziela mięśnie przywodziciele. Prawidłowe leczenie wymaga pozycjonowania i fizjoterapii.

Wydłużanie mięśni kulszowo-goleniowych

Cel: Skrócone mięśnie kulszowo-goleniowe mogą ograniczyć możliwość wyprostu kolana. Mogą również znieść prawidłową lordozę (wygięcie pleców) w odcinku lędźwiowym i spowodować jego kifotyzację (garbienie się).

Opis: Poprzez nacięcie tuż nad i od tyłu stawu kolanowego, chirurg odsłania ścięgna i mięśnie kulszowo-goleniowe. Następnie używa różnych metod do wydłużania ścięgien.

Przeniesienie/transfer mięśnia prostego uda

Cel: Mięsień prosty uda jest cienkim, ale długim mięśniem w przedniej części uda.
Kiedy jest spastyczny lub skrócony, może ograniczyć zdolność do zginania kolana i prowadzić do chodu z usztywnionym kolanem. Przeniesienie/transfer mięśnia z oryginalnego przyczepy na jedno ze ścięgien mięśni kulszowo-goleniowych pozwala na łatwiejsze zgięcie kolana.

Opis: Chirurg oddziela ścięgno przez nacięcie tuż nad rzepką. Następnie przenosi je przez wewnętrzny brzeg uda i zazwyczaj mocuje ścięgno do mięśnia smukłego lub krawieckiego.

Wydłużenie mięśnia brzuchatego łydki

Cel: Skrócenie mięśnia brzuchatego łydki może prowadzić do chodu na palcach, braku kontaktu pięty z podłożem podczas chodu, zahaczania palcami o podłoże podczas robienia kroku lub skłonności do przeprostu kolana (wygięcia kolana w tył).

Opis: Poprzez nacięcie w środkowej części łydki chirurg oddziela mięsień od leżącej nad nim tkanki łącznej (powięzi) i ścięgna. Może wydłużyć tkankę łączną otaczającą mięsień na ścięgnie, aby zmniejszyć kąt między stopą a podudziem (zwiększyć zgięcie grzbietowe) i poprawić zakres ruchu.

 Wydłużenie ścięgna Achillesa metodą „Z” lub przezskórne wydłużanie ścięgien

Cel: Skrócenie obu mięśni łydki (brzuchatego i płaszczkowatego) może powodować chód na palcach, przeprost kolana (wygięcie kolana do tyłu) lub trudności w ułożeniu stopy w ortezie.

Opis: Chirurg rozdziela ścięgno Achillesa w dwóch miejscach poprzez jedno lub dwa nacięcia w dolnej części łydki. Procedura ta umożliwia osiągnięcie przez stopę bardziej prawidłowej pozycji podczas chodu lub w ortezie. W razie potrzeby łączy ścięgno za pomocą kilku szwów.

Rozszczep i transfer mięśnia piszczelowego przedniego

Cel: Skrócenie mięśnia piszczelowego przedniego może powodować nieprawidłowe obciążanie stopy, powodując rotację wewnętrzną całej stopy (palce do środka) lub podnosząc łuk stopy (szpotawość). Operacja odbudowuje równowagę mięśniową, która kontroluje ruch w tylnej i środkowej części stopy (kompleks stawu skokowo-piętowego).

Opis: Chirurg oddziela połowę ścięgna z jego przyczepu do kości. Rozdziela ścięgno powyżej stawu skokowego, prowadzi oddzieloną część i zabezpiecza na kości w nowym miejscu. Dodatkowo może wydłużyć ścięgno poprzez podzielenie brzuśca mięśnia (śródmięśniowo) lub poprzez wykonanie stopniowego cięcia w obrębie ścięgna (wydłużenie „z”) w celu uzyskania dodatkowej długości. Całkowite przeniesienie polega na oddzieleniu ścięgna od kości, przeniesieniu ścięgna do nowej pozycji i przymocowaniu go za pomocą szwu lub kotwicy kostnej.

Wydłużenie mięśnia piszczelowego tylnego

Rozszczep i transfer mięśnia piszczelowego tylnego

Cel: Skrócenie mięśnia piszczelowego tylnego może powodować nieprawidłowe obciążanie stopy, powodując rotację wewnętrzną całej stopy (palce do środka) lub podnosząc łuk stopy (szpotawość). Operacja odbudowuje równowagę mięśniową, która kontroluje ruch w tylnej i środkowej części stopy (kompleks stawu skokowo-piętowego).

Opis: Chirurg może wydłużyć ścięgno poprzez podzielenie go w zakresie brzuśca mięśnia (śródmięśniowo) lub poprzez wykonanie stopniowego cięcia w obrębie ścięgna (wydłużenie „z”) w celu uzyskania dodatkowej długości. Częściowe transfery mięśnia są bardziej powszechne niż pełne.
Oddziela połowę ścięgna z jego przyczepu do kości. Rozdziela ścięgno powyżej stawu skokowego, prowadzi oddzieloną część do nowego przyczepu i mocuje ją do kości. Całkowite przeniesienie/transfer polega na oddzieleniu ścięgna od kości, przeniesieniu ścięgna do nowej pozycji i przymocowaniu go za pomocą szwu lub kotwicy kostnej.

Wydłużenie mięśnia strzałkowego

Cel: Skrócenie mięśnia strzałkowego krótkiego może prowadzić do płaskostopia. Jeśli ścięgno jest mocno skrócone, może to uniemożliwić chirurgowi skorygowanie deformacji płaskostopia za pomocą osteotomii piętowej. W takich przypadkach chirurg wydłuży mięsień.

Opis: Chirurg wykonuje nacięcie przy kostce zewnętrznej. Chirurg może wydłużyć ścięgno poprzez podzielenie brzuśca mięśnia (śródmięśniowo) lub poprzez wykonanie stopniowego cięcia w obrębie ścięgna (wydłużenie „z”) w celu uzyskania dodatkowej długości.

Procedur chirurgicznych jest znacznie więcej, nie wszystkie zostały tutaj opisane. Każdorazowo dokładnie powinniśmy analizować sposób poruszania się pacjenta, wykonać pełne badanie kliniczne lekarskie oraz fizjoterapeutyczne, analizować dodatkowe badania obrazowe oraz określić potrzeby i cele pacjenta i jego rodziny. Następnie indywidualnie dobierać procedury, które w danym przypadku przyniosą najlepsze rezultaty.